اثرات تجویز مزمن نورهارمان برحافظه فضایی موش های الزایمری مدل داخل بطنی استرپتوزوتوسین

نویسندگان

1 دانشکده علوم، دانشگاه ازاد اسلامی- واحد تهران شمال

2 گروه فیزیولوژی، دانشکده پزشکی ،دانشگاه علوم پزشکی قزوین

3 گروه بیولوژی، دانشکده علوم، دانشگاه ازاد اسلامی- واحد تهران شمال

چکیده

مقدمه و هدف : بیماری الزایمر شایع ترین بیماری نورودژنراتیو مغز در دنیا می باشد. درمان های فارماکولوژیک موجود فقط می توانند روند پیشرفت علائم آن را کند کنند ولی نمی توانند این بیماری را درمان کنند. مشخص شده است که بنزودیازپین ها و اگونیست های مربوطه، در محل اتصال بنزودیازپین بر روی گیرنده های گابا خواص ضد اضطرابی و فراموشی آوری دارند در حالی که اگونیست های معکوس آنها از قبیل بتا-کاربولین ها (نورهارمون) بر عکس از خود خواص اضطراب زایی و افزایش میزان یادگیری نشان می دهند. این یافته باعث تمرکز تحقیقات بر روی استفاده بالقوه از بتاکاربولین ها به عنوان داروی ضد الزایمر شده است. هدف مطالعه حاضرتعیین اثرات تزریق مزمن نوروهارمان بر حافظه فضایی موش های الزایمری مدل استرپتوزوتوسین بود.
مواد و روش ها: 48 موش نر ویستار (200 تا 250 گرم ) به گروه های زیر تقسیم شدند: کنترل ، استرپتوزوتوسین ، استرپتوزوتوسین+ الکل و استرپتوزوتوسین+ نور هارمان . گروه الکل و نورهارمان به مدت 10 روز الکل اتانول(2/0 میلی لیتر) و نورهارمان (1،2و4 میلی گرم بر کیلوگرم) به صورت داخل صفاقی دریافت کردند. برای القای آلزایمر استرپتوزوتوسین (3 میلی گرم بر کیلوگرم، 10 میکرولیتر در هر طرف ) به صورت دو طرفه به درون بطن های جانبی تزریق شد. تمام موش ها به کمک ماز آبی تحت آزمون حافظه فضایی قرار گرفتند.
نتایج: تزریق قبل از آموزش نورهارمان در دوز کم (1و2 میلی گرم بر کیلوگرم ) باعث بهبود حافظه فضایی ولی دوز بالای آن (4 میلی گرم بر کیلوگرم ) باعث تضعیف حافظه فضایی موش های الزایمری مدل استرپتوزوسین شد. به طوری که تفاوت بین گروه کنترل و استرپتوزوتوسین+ نور هارمان (2میلی گرم بر کیلوگرم) معنی دار نبود در حالی که تفاوت بین گروه کنترل و استرپتوزوتوسین + نور هارمان (1و4میلی گرم بر کیلوگرم) معنی دار بود( 01/0>P ).
نتیجه گیری: با توجه به یافته ها، نوروهارمان در دوز کم در درمان بیماری الزایمر به وسیله توانایی آن در تحت تاثیر قرار دادن سیستم گاباارژیک موثر است.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

Effects of chronic administration of Norharmane on spatial memory in intracerebroventricular streptozotocin Rat Model of Alzheimer's Disease

چکیده [English]

Background and Objective: Alzheimer’s disease (AD) is the most common neurodegenerative disease worldwide. At now Pharmacological treatments available only can slow down the progression of symptoms but can not treat the disease. It is established that benzodiazepines, and related agonists at the benzodiazepine site of GABA receptor, present anxiolytic and amnesic properties, whereas inverse agonists, such as β-carbolines, (Norharmane) could exert anxiogenic and learning-enhancing actions. This finding has now directed the focus of research on the potential use of β-carbolines as anti-AD drug. The goal of the present study was to investigate the therapeutic efficacy of Norharmon on spatial memory of streptozotocin (STZ) Rat Model of AD
Materials and Methods: 48 male wistar rates were divided into: control, STZ, STZ+ alcohol and STZ+ norharmane groups. Alcohol and Norharmane groups rats received alcohol (0.2ml) or Norharmane (1,2, 4 mg/kg, i.p.) for 4 day before training and 6day during training, 30 min. before each session of experiments. For induction of AD, STZ (3 mg/kg, i.c.v, 10 μl each) were administered bilaterally into lateral ventricles. All rates were tested spatial memory in the Morris water maze.
Results: pre-training injection of Norharmane improves spatial memory in low doses(1,2 mg/kg ) but attenuated spatial memory retention in high doses(4 mg/kg) in STZ Rat Model of AD. so that there was no significant differece between control and STZ+Norharmane (2 mg/kg) group, whereas the differece between control and STZ +Norharmane (1,4 mg/kg) groups were significant.


Conclusion: According to the findings Norharmane, in the low doses, may be effective in the treatment of Alzheimer's disease by its ability to influence the GABAergic system

کلیدواژه‌ها [English]

  • Alzheimer's disease
  • Norharmane
  • Learning
  • Spatial memory
  • water maze