دانشگاه شاهد
دانشور پزشکی
2716-9723
2716-9731
28
4
2020
10
22
بررسی تأثیر استفاده از محیط کشت حاوی ژل پلاکتی در سلامت سلولی و بیان ژنهای PAX6 و RPE65 در سلولهای رنگدانه دار شبکیه انسان
1
9
FA
مریم
امین
گروه هماتولوژی آزمایشگاهی و بانک خون، دانشکده علوم پزشکی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
maryam_amin44@yahoo.com
مسعود
سلیمانی
گروه هماتولوژی آزمایشگاهی و بانک خون، دانشکده علوم پزشکی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
solei_m@modares.ac.ir
مژگان
رضایی کنویی
مرکز تحقیقات مهندسی بافت چشم، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران
mrezaie47@yahoo.com
ریحانه
قاسمی طرئی
گروه فیزیولوژی، دانشکده پزشکی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران
reihan.g.t@gmail.com
10.22070/daneshmed.2020.2973
مقدمه و هدف: تخریب اپیتلیوم رنگدانه دار شبکیه انسان (hRPE) در خلال برخی اختلالات از جمله افزایش سن با تضعیف شدید در عملکرد گیرندههای نوری چشم همراه است. پیوند سلولی و بافتی لایه RPE از گزینههای درمانی است که در سالهای اخیر مورد توجه قرار گرفته است. استفاده از ژل پلاکتی تأثیرات مفیدی بر رشد سلولهای مختلف کشت داده شده نشان داده است. این مطالعه به منظور بررسی تأثیر سه غلظت مختلف ژل پلاکتی بر زنده ماندن و بیان ژنهای PAX6 و RPE65 سلولهای اپیتلیال رنگی شبکیه انسانی کشت شده (hRPE) انجام شد.
مواد و روش ها: سلولهای hRPE استخراج شده از چشم انسان در صفحات حاوی ژل پلاکت (PL) با غلظتهای مختلف (10٪،20٪ و30٪) کشت داده شدند. زنده ماندن سلولها با آزمون MTT مورد آزمایش قرار گرفت و بیان ژن های RPE65 و PAX6 با استفاده از روش Real-PCR انجام شد. نتایج با نمونه کنترل کشت داده شده در FBS مقایسه گردید. میزان تغییرات بیان هر ژن در تیمارهای مختلف نسبت به کنترل و با توجه به ژن داخلی GAPDH بر طبق روش2<sup>-∆∆Ct</sup> مقایسه شد و نتایج به دست آمده در قالب نمودار ستونی با یکدیگر مقایسه شدند.
نتایج: هفت روز پس از شروع کشت عملکرد و رشد سلولهای RPE بصورت معنی داری (05/0>P) در ژل30% پلاکتی بالاتر از ژل پلاکتی10% بود. بیان ژن RPE65 نیز در کشتهای تیمار شده با ژل 20 و 30% بصورت معنی داری (05/0>P) بیشتر از کشتهای حاوی ژل سرم گاوی بود، اما تفاوت آماری از نظر بیان ژن PAX6 بین نمونه های کشت داده شده در درصدهای مختلف از ژل مشاهده نشد.
<strong>نتیجهگیری: </strong>مطالعه حاضر نشان داد که استفاده از ژل پلاکتی سبب بهبود ماندگاری و حفظ ماهیت سلولهای <strong>RPE</strong> کشت داده شده میشود. نتایج این مطالعه برای بهینه سازی برنامه ریزی سلول درمانی در آینده امیدوارکننده است.
PAX6,RPE65,ژل پلاکتی,اپیتلیوم رنگدانه دار شبکیه,PCR
https://daneshvarmed.shahed.ac.ir/article_2973.html
https://daneshvarmed.shahed.ac.ir/article_2973_870112c0284a5cd0b16d01eda93680fe.pdf
دانشگاه شاهد
دانشور پزشکی
2716-9723
2716-9731
28
4
2020
11
08
اثر هشت هفته تمرینات ترکیبی (هوازی و مقاومتی) بر سطوح سرمی آیریزین و لپتین در مردان دارای اضافه وزن
10
22
FA
حبیب
برادران
0000-0002-4792-7175
دانشکده علوم انسانی، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت، رشت، ایران
فرهاد
رحمانی نیا
دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه گیلان، رشت، ایران
frahmani2001@yahoo.com
علی رضا
علمیه
0000-0002-6266-0018
دانشکده علوم انسانی، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت، رشت، ایران
elmieh@iaurasht.ac.ir
10.22070/daneshmed.2020.2974
مقدمه و هدف: آیریزین تحت تأثیر فعالیت بدنی از پروتئین Fndc5 در سلولهای عضلانی آزاد و با تبدیل چربی سفید به قهوه ای بر متابولیسم اثر می گذارد، مطالعه با هدف بررسی آثار 8 هفته تمرینات ترکیبی بر سطح آیریزین و لپتین در مردان دارای اضافه وزن انجام شد.
مواد و روش ها: مطالعه حاضر نیمه تجربی با طرح پیش و پس آزمون انجام شد. 22 مرد دارای اضافه وزن انتخاب و بصورت تصادفی ساده در دو گروه تمرین (11 نفر: 04/1±33/28 = BMI و 62/2±54/31= Age) و کنترل (11 نفر: 05/1±76/28 = BMI و 63/1±54/30 = Age) قرار گرفتند. برنامه تمرین ترکیبی (هوازی با شدت 85 - 65% حداکثر ضربان قلب و مقاومتی با 50% 1RM) به مدت 8 هفته و هر هفته 4 جلسه شرکت کردند. نمونه خونی آزمودنی ها 24 ساعت قبل و 48 ساعت پس از اتمام طرح تحقیق جهت اندازه گیری مقادیر آیریزین و لپتین سرم اخذ شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون t و ضریب همبستگی پیرسون انجام شد.
نتایج: نتایج مطالعه حاضر نشان داد، مقادیر آیریزین به دنبال 8 هفته تمرین کاهش معنی داری نداشت (14/0P =). همچنین لپتین به دنبال 8 هفته تمرین کاهش معنی داری نیافت (05/0P>). ضریب همبستگی پیرسون ارتباط معنی داری بین آیریزین و لپتین نشان نداد (05/0P>).
نتیجهگیری: بر اساس نتایج پژوهش و عدم افزایش معنی دار آیریزین و کاهش لپیتن، تمرین ترکیبی روشی تمرینی برای کاهش وزن و دستیابی به تناسب اندام در افراد دارای اضافه وزن مفید می باشد، تبدیل چربی سفید به چربی قهوه ای به افزایش متابولیسم افراد دارای اضافه وزن کمک می کند.
آیریزین,لپتین,تمرین ترکیبی,مردان دارای اضافه وزن
https://daneshvarmed.shahed.ac.ir/article_2974.html
https://daneshvarmed.shahed.ac.ir/article_2974_a1b9ac9aba48328eb210be0440e208dc.pdf
دانشگاه شاهد
دانشور پزشکی
2716-9723
2716-9731
28
4
2020
11
08
تاثیر هشت هفته تمرینات پرشدت تناوبی بر بیان ژن های PGC-1α و ERRα دربافت چربی زیرجلدی رت های نر ویستار
23
34
FA
شادی
فیاضی
0000-0002-0666-4890
گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی، دانشگاه پیام نور، کرج، ایران
shadi.fayyazi123@gmail.com
محمدرضا
اسد
گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی، دانشگاه پیام نور، کرج، ایران
m_r_asad@yahoo.com
سعید
نقیبی
0000-0001-5591-1678
گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی، دانشگاه پیام نور، کرج، ایران
sdnaghibi@gmail.com
محمد
شریعت زاده
0000-0002-8492-2875
گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی، دانشگاه پیام نور، کرج، ایران
shariatzade221@yahoo.com
10.22070/daneshmed.2020.2975
مقدمه و هدف: PGC-1α و ERRα با همکاری هم برای رونویسی ژنهای درگیر در متابولیسم انرژی عمل می کنند و در بیان و کنترل ژن های متابولیک نقش مهمی دارند. نقش تمرینات ورزشی بر بیان این دو ژن در بافت چربی کمتر شناخته شده است. لذا هدف پژوهش حاضر بررسی آثار تمرینات تناوبی با شدت بالا (HIIT) بر بیان ژن های PGC-1α و ERRα در بافت چربی زیرجلدی رت های نر ویستار بود.
مواد و روش ها: در مطالعه تجربی حاضر، تعداد 16 سر رت نر به دو گروه مساوی HIIT و کنترل تقسیم شدند. گروه HIIT به مدت ۸ هفته در برنامه های تمرینی شرکت کردند. گروه کنترل در هیچ برنامه تمرینی شرکت نکردند. پروتکل HIIT شامل ۴ مرحله دویدن در 4 دقیقه با شدت ۹۰ تا ۱۰۰ درصد VO2max و ۴ مرحله دویدن در 3 دقیقه در ۵۰ تا ۶۰ درصد VO2max بود. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، بافت چربی زیر جلدی برداشته شد. روش RT-PCR برای اندازه گیری بیان ژن ها استفاده گردید. تحلیل داده ها با آزمون t مستقل و u مان ویتنی در سطح معنا داری 05/0≥P انجام شد.
نتایج: در پروتکل HIIT در مقایسه با گروه کنترل، در بیان هردو ژن PGC-1α و ERRαافزایش معنی دار مشاهده شد (001/0≤ P).
نتیجهگیری: نتایج نشان داد که تمرینات HIIT اثربخشی زیادی در بیان ژن های درگیر در متابولیسم انرژی دارد و لذا پیشنهاد می شود این شیوه تمرینی مورد توجه بیشتری قرار گیرد.
بافت چربی زیر جلدی,تمرین تناوبی با شدت بالا,PGC-1α,ERRα
https://daneshvarmed.shahed.ac.ir/article_2975.html
https://daneshvarmed.shahed.ac.ir/article_2975_e2f91a441848634dfaae12bc4407c7ea.pdf
دانشگاه شاهد
دانشور پزشکی
2716-9723
2716-9731
28
4
2020
11
08
تأثیر آلفاتوکوفرول بر فعالیت تلومراز و القای پاسخهای تکثیری لنفوسیتها در افراد پیر و جوان
35
45
FA
حمیده
محمدطاهری
گروه میکروبیولوژی، دانشکده علوم و فناوریهای نوین، واحد تهران پزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
hamide.mtaheri1373@gmail.com
ستاره
حقیقت
گروه میکروبیولوژی، دانشکده علوم و فناوریهای نوین، واحد تهران پزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
setareh_haghighat@yahoo.com
مهدی
مهدوی
مرکز تحقیقات واکسنهای نوترکیب دانشگاه تهران، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
mahdavivac@gmail.com
10.22070/daneshmed.2020.2976
مقدمه و هدف: پیری، یا سالخوردگی بیولوژیکی، فرآیند زوال و کاهش نیروی موجود زنده درگذر زمان است. ژنهای مختلفی در شروع و ادامه فرآیند پیری نقش دارند که از مهمترین آنها ژنهای مربوط به فعالیت تلومراز است. در این مطالعه برای اولین بار اثر دی آلفاتوکوفرول و PPD بر فعالیت تلومراز و القای پاسخهای تکثیری لنفوسیتهای افرادی که دچار پیری شدهاند در مقایسه با افراد جوان بررسیشده است.
مواد و روش ها: از ده فرد مسن در رنج سنی 80 تا 100 سال و ده فرد جوان در رنج سنی 20 تا 40 سال، ده سیسی خون گرفته شد و به کمک فایکول PBMC ها جدا و کشت داده شدند. بررسی تکثیر لنفوسیتی با استفاده از تست BRDU صورت گرفت. بیان ژنهای مربوط به تلومراز اکتیویتی به کمک Real-time PCR سنجش شد. نتایج با استفاده از آزمون one-way ANOVA آنالیز شدند.
نتایج: نتایج پاسخ های تکثیری در لنفوسیت های افراد پیر نسبت به افراد جوان افزایش معناداری را نشان داد. نتایج بررسی بیان ژن TERT نشان داد که تیمار با دی آلفاتوکوفرول منجر به افزایش بیان فعالیت تلومراز شده که نسبت به ژن β-actin اختلاف معناداری را نشان میدهد. همچنین در سلول های افراد جوان نسبت به سلول های افراد پیر فعالیت تلومراز افزایش بیشتری داشته است.
نتیجهگیری: نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که دی آلفاتوکوفرول با افزایش عملکرد تلومراز منجر به جوان شدن سلول های لنفوسیت های افراد پیر می شود اما به نظر می رسد اثر دی آلفاتوکوفرول در سلول های جوان بیشتر از سلول های پیر می باشد به عبارتی استفاده از دی آلفاتوکوفرول در جوانی اثر بیولوژیکی بیشتری بر روی لنفوسیت ها دارد.
آلفاتوکوفرول,PPD,پیری,تلومراز,لنفوسیت
https://daneshvarmed.shahed.ac.ir/article_2976.html
https://daneshvarmed.shahed.ac.ir/article_2976_bdaead34fa8a5bd6aaa861a3b717b334.pdf
دانشگاه شاهد
دانشور پزشکی
2716-9723
2716-9731
28
4
2020
11
08
مقایسه اثر تمرین هوازی و مقاومتی بر پپتید شبه گلوکاگن-1 و مقاومت به انسولین در زنان چاق مبتلا به دیابت نوع 2
46
56
FA
سعیده
طبیبی راد
0000-0003-2573-7888
گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
stabibirad@yahoo.com
حسین
عابدنطنزی
0000-0001-6638-1131
گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
abednazari@gmail.com
حجت الله
نیک بخت
0000-0002-4016-8284
گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
فرشاد
غزالیان
0000000258050559
گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
phdghazalian@gmail.com
ماندانا
غلامی
0000-0001-8960-4123
گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
gholami_man@yahoo.com
10.22070/daneshmed.2020.2977
هدف: هدف از انجام تحقیق حاضر مقایسه اثر تمرین هوازی و مقاومتی بر GLP-1 و مقاومت به انسولین در زنان چاق مبتلا به دیابت نوع 2 بود.
مواد و روش ها: 30 زن دیابتی 35-50 ساله عضو انجمن دیابتی شهرستان ساوه به شرط رعایت شرایط ورود و خروج به تحقیق بطور داوطلب به عنوان نمونه در تحقیق حاضر شرکت کرده و بطور تصادفی به سه گروه کنترل (10 نفر) و تمرین هوازی (10 نفر) و تمرین مقاومتی (10) تقسیم شدند. 24 ساعت قبل از شروع پروتکل تمرین، ویژگی های فردی و نمونه گیری خونی در پیشآزمون اندازه گیری شد. سپس گروه های تمرین هوازی و تمرین مقاومتی به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه 45 تا 60 دقیقه برنامه تمرینی مربوط به خود را انجام دادند. پس از گذشت 8 هفته و 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین مجدداً ویژگی های فردی و نمونه گیری خونی اندازه گیری شدند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه در سطح p<0.05 تحلیل شد.
نتایج: تحقیق حاضر نشان داد بین تأثیر دو روش تمرین بر مقاومت به انسولین تفاوت معنی داری وجود ندارد (P=0.922) اما بین تأثیر دو روش تمرین بر مقادیر GLP-1 تفاوت معنی داری وجود دارد (P=0.001).
نتیجهگیری: تمرینات هوازی و مقاومتی بتوانند با افزایش GLP-1 باعث کاهش اشتها و کنترل وزن در زنان چاق مبتلا به دیابت نوع دو شود. همچنین به نظر می رسد تمرین هوازی نسبت به تمرین مقاومتی تأثیر بیشتری دارد.
تمرین هوازی,تمرین مقاومتی,زنان چاق,دیابت نوع دو,GLP-1
https://daneshvarmed.shahed.ac.ir/article_2977.html
https://daneshvarmed.shahed.ac.ir/article_2977_8d4f704b0a4ed0942d4db78ccd801940.pdf
دانشگاه شاهد
دانشور پزشکی
2716-9723
2716-9731
28
4
2020
11
08
تشخیص پوسیدگی های بیندندانی به کمک روشهای پردازش تصویر در تصاویر رادیوگرافی نمونه جمعیت ایران
57
68
FA
الهام
علی قارداش
گروه مهندسی کامپیوتر، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه سید جمالالدین اسدآبادی، اسدآباد، ایران
e.alighardash@sjau.ac.ir
سمیرا
ساعتی
گروه رادیولوژی دهان فک و صورت، دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان، ایران
s.saati_dds@yahoo.com
عباس
شکری
گروه رادیولوژی دهان فک و صورت، دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان، ایران
a.shokri@umsha.ac.ir
پیام
امینی
گروه آمار و اپیدمیولوژی، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران
payam.amini87@yahoo.com
حامد
سالک عبدی
گروه رادیولوژی دهان فک و صورت، دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان، ایران
salek.0212@gmail.com
وحید
پورامین
گروه مهندسی کامپیوتر، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه سید جمالالدین اسدآبادی، اسدآباد، ایران
v.pouramin@sjau.ac.ir
رضا
یزدی
0000-0003-2444-5576
گروه مهندسی کامپیوتر، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران
r.yazdi87@gmail.com
10.22070/daneshmed.2020.2978
مقدمه و هدف: با توجه به مشکلات مربوط به تشخیص پوسیدگی مینایی و ارزیابی عمق پوسیدگیهای بیندندانی، تشخیص این قبیل پوسیدگیها با دشواریهای زیادی همراه است. در این پژوهش روشی برای حل این مشکل با استفاده از تصاویر رادیوگرافی و راهکارهای پردازش تصویر ارائه شده است. هدف از این روش، شناسایی و قطعه بندی نواحی پوسیده دندانها به شکل خودکار است.
مواد و روش ها: به این منظور از تعدادی تصویر دندان خلفی انسانی مربوط به استان همدان در ایران با 158 سطح بیندندانی استفاده شده است. در این بخشها 60 پوسیدگی محدود به عاج، 31 پوسیدگی محدود به مینا، 11 پوسیدگی محدود به ناحیه اتصال مینا به عاج و ۵۶ سطح بدون پوسیدگی، مشاهده شدند. دندانها درون بلوکهای آکریلی آماده سازی شده قرار گرفته و تماسهای بیندندانی و اکلوزالی دندانها بازسازی شد. سپس تصویربرداری دیجیتال انجام شده و نتایج به عنوان ورودی روش پردازش تصویر پیشنهادی در نظر گرفته شده است. در این روش پس از پیش پردازش تصاویر، با اعمال عملگرهای ریخت شناسی و به کمک روش خوشه بندی میانگین K، پوسیدگیها به شکل خودکار تشخیص داده شده اند. نتایج و اطلاعات نهایی توسط نرمافزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج: میزان حساسیت روش پیشنهادی برای پوسیدگیهای عاجی۷/۸۶%، پوسیدگیهای مینایی۷/۶۷% و پوسیدگیهای محدود بهDEJ 6/63% اندازه گیری شد. در این مطالعه اختصاصیت روش پیشنهادی100%، حساسیت کلی 4/78% ،مثبت کاذب 0% ، منفی کاذب 6/21% و دقت روش 86% محاسبه شد.
نتیجهگیری: یافتههای مطالعه حاضر نشان میدهد که نرم افزار طراحی شده برای تشخیص پوسیدگی پروگزیمال از دقت تشخیصی قابل قبولی برخوردار است. در روش پیشنهادی، بر اساس مشاهدات با افزایش عمق پوسیدگی، حساسیت تشخیص افزایش مییابد؛ بنابراین، تشخیص پوسیدگی عاجی بهتر از پوسیدگی مینا و DEJ است.
تصاویر رادیوگرافی,پردازش تصاویر دیجیتال,تشخیص پوسیدگی,روش میانگین K
https://daneshvarmed.shahed.ac.ir/article_2978.html
https://daneshvarmed.shahed.ac.ir/article_2978_004c604b7bc9267bd91e37eeefa2887a.pdf