per
دانشگاه شاهد
دانشور پزشکی
2716-9723
2716-9731
2020-10-22
28
4
1
9
10.22070/daneshmed.2020.2973
2973
Original Article
بررسی تأثیر استفاده از محیط کشت حاوی ژل پلاکتی در سلامت سلولی و بیان ژنهای PAX6 و RPE65 در سلولهای رنگدانه دار شبکیه انسان
The effect of platelet gel-containing culture medium on the viability and expression of PAX6 and RPE65 genes in human retinal pigment epithelial cells
مریم امین
maryam_amin44@yahoo.com
1
مسعود سلیمانی
solei_m@modares.ac.ir
2
مژگان رضایی کنویی
mrezaie47@yahoo.com
3
ریحانه قاسمی طرئی
reihan.g.t@gmail.com
4
گروه هماتولوژی آزمایشگاهی و بانک خون، دانشکده علوم پزشکی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
گروه هماتولوژی آزمایشگاهی و بانک خون، دانشکده علوم پزشکی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
مرکز تحقیقات مهندسی بافت چشم، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران
گروه فیزیولوژی، دانشکده پزشکی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران
مقدمه و هدف: تخریب اپیتلیوم رنگدانه دار شبکیه انسان (hRPE) در خلال برخی اختلالات از جمله افزایش سن با تضعیف شدید در عملکرد گیرندههای نوری چشم همراه است. پیوند سلولی و بافتی لایه RPE از گزینههای درمانی است که در سالهای اخیر مورد توجه قرار گرفته است. استفاده از ژل پلاکتی تأثیرات مفیدی بر رشد سلولهای مختلف کشت داده شده نشان داده است. این مطالعه به منظور بررسی تأثیر سه غلظت مختلف ژل پلاکتی بر زنده ماندن و بیان ژنهای PAX6 و RPE65 سلولهای اپیتلیال رنگی شبکیه انسانی کشت شده (hRPE) انجام شد.
مواد و روش ها: سلولهای hRPE استخراج شده از چشم انسان در صفحات حاوی ژل پلاکت (PL) با غلظتهای مختلف (10٪،20٪ و30٪) کشت داده شدند. زنده ماندن سلولها با آزمون MTT مورد آزمایش قرار گرفت و بیان ژن های RPE65 و PAX6 با استفاده از روش Real-PCR انجام شد. نتایج با نمونه کنترل کشت داده شده در FBS مقایسه گردید. میزان تغییرات بیان هر ژن در تیمارهای مختلف نسبت به کنترل و با توجه به ژن داخلی GAPDH بر طبق روش2-∆∆Ct مقایسه شد و نتایج به دست آمده در قالب نمودار ستونی با یکدیگر مقایسه شدند.
نتایج: هفت روز پس از شروع کشت عملکرد و رشد سلولهای RPE بصورت معنی داری (05/0>P) در ژل30% پلاکتی بالاتر از ژل پلاکتی10% بود. بیان ژن RPE65 نیز در کشتهای تیمار شده با ژل 20 و 30% بصورت معنی داری (05/0>P) بیشتر از کشتهای حاوی ژل سرم گاوی بود، اما تفاوت آماری از نظر بیان ژن PAX6 بین نمونه های کشت داده شده در درصدهای مختلف از ژل مشاهده نشد.
نتیجهگیری: مطالعه حاضر نشان داد که استفاده از ژل پلاکتی سبب بهبود ماندگاری و حفظ ماهیت سلولهای RPE کشت داده شده میشود. نتایج این مطالعه برای بهینه سازی برنامه ریزی سلول درمانی در آینده امیدوارکننده است.
Background and Objective: Degradation of human retinal pigment epithelium (hRPE) during some disorders such as aging is associated with severe impairment of ocular optical receptor function. Cellular and tissue transplantation of RPE layer is one of the treatment options that has been considered in recent years. The use of platelet gel has shown beneficial effects on the growth of various cultured cells.This study was conducted to investigate the effects of three different concentrations of platelet gel on the viability and the expression of PAX6 and RPE65 genes of cultivated RPE cells.
Materials and Methods: hRPE cells extracted from the human eye were cultured in plates containing platelet gel (PL) of different concentrations (10%, 20%, and 30%). Cells viability was tested by MTT test and the expression RPE65 and PAX6 genes were analyzed by using real time PCR. The number of expression changes of each gene in different treatments compared to the control and according to the internal GAPDH gene was calculated according to the 2-∆∆Ct method and the results were compared with each other in a bar chart.
Results: After 7 days, cultivated hRPE cells in culture media containing 30% PL showed a high rate of viability in comparison with those cultured in 10% PL (P<0.05). RPE65 gene expressions in cell cultures treated with 20% and 30% PL were higher than controls (P<0.05). However, there was no significant difference in the expression of PAX6 gene between the cell cultures treated with 20% and 30% platelet gels.
Conclusion: our results showed that using platelet gels in hRPE cell cultures can improve cell viability and identity, which can be promising for optimizing future clinical cell therapy strategies.
https://daneshvarmed.shahed.ac.ir/article_2973_870112c0284a5cd0b16d01eda93680fe.pdf
PAX6
RPE65
ژل پلاکتی
اپیتلیوم رنگدانه دار شبکیه
PCR
PAX6
PRE65
platelet gel
retinal pigmented epithelium (RPE)
PCR
per
دانشگاه شاهد
دانشور پزشکی
2716-9723
2716-9731
2020-11-08
28
4
10
22
10.22070/daneshmed.2020.2974
2974
Original Article
اثر هشت هفته تمرینات ترکیبی (هوازی و مقاومتی) بر سطوح سرمی آیریزین و لپتین در مردان دارای اضافه وزن
Effects of 8-week combined training (aerobic and resistance) on serum levels of irisin and leptin in overweight men
حبیب برادران
1
فرهاد رحمانی نیا
frahmani2001@yahoo.com
2
علی رضا علمیه
elmieh@iaurasht.ac.ir
3
دانشکده علوم انسانی، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت، رشت، ایران
دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه گیلان، رشت، ایران
دانشکده علوم انسانی، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت، رشت، ایران
مقدمه و هدف: آیریزین تحت تأثیر فعالیت بدنی از پروتئین Fndc5 در سلولهای عضلانی آزاد و با تبدیل چربی سفید به قهوه ای بر متابولیسم اثر می گذارد، مطالعه با هدف بررسی آثار 8 هفته تمرینات ترکیبی بر سطح آیریزین و لپتین در مردان دارای اضافه وزن انجام شد.
مواد و روش ها: مطالعه حاضر نیمه تجربی با طرح پیش و پس آزمون انجام شد. 22 مرد دارای اضافه وزن انتخاب و بصورت تصادفی ساده در دو گروه تمرین (11 نفر: 04/1±33/28 = BMI و 62/2±54/31= Age) و کنترل (11 نفر: 05/1±76/28 = BMI و 63/1±54/30 = Age) قرار گرفتند. برنامه تمرین ترکیبی (هوازی با شدت 85 - 65% حداکثر ضربان قلب و مقاومتی با 50% 1RM) به مدت 8 هفته و هر هفته 4 جلسه شرکت کردند. نمونه خونی آزمودنی ها 24 ساعت قبل و 48 ساعت پس از اتمام طرح تحقیق جهت اندازه گیری مقادیر آیریزین و لپتین سرم اخذ شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون t و ضریب همبستگی پیرسون انجام شد.
نتایج: نتایج مطالعه حاضر نشان داد، مقادیر آیریزین به دنبال 8 هفته تمرین کاهش معنی داری نداشت (14/0P =). همچنین لپتین به دنبال 8 هفته تمرین کاهش معنی داری نیافت (05/0P>). ضریب همبستگی پیرسون ارتباط معنی داری بین آیریزین و لپتین نشان نداد (05/0P>).
نتیجهگیری: بر اساس نتایج پژوهش و عدم افزایش معنی دار آیریزین و کاهش لپیتن، تمرین ترکیبی روشی تمرینی برای کاهش وزن و دستیابی به تناسب اندام در افراد دارای اضافه وزن مفید می باشد، تبدیل چربی سفید به چربی قهوه ای به افزایش متابولیسم افراد دارای اضافه وزن کمک می کند.
Background and Objective: Irisin is released from the Fndc5 membrane protein through physical activity and affects on thermogenics metabolism through browning of white fat. The purpose of this study was to investigate the effects of eight weeks of combination aerobic and resistance training on irisin and leptin levels in overweight men.
Materials and Methods: The present quasi-experimental study was performed with pre- and post-test design. 22 overweight men were selected and randomly divided into training groups (11 people: Age = 31.54 ± 2.62, BMI = 28.33 ± 1.04) and control groups control (11 people: Age = 30.54 ± 1.63, BMI = 28.76 ± 1.05) They participated in a combined training program (Aerobic with an intensity of 65-85% maximum heart rate and resistance with 50% 1RM) for 8 weeks and 4 sessions per week. Blood samples were taken 24 hours before and 48 hours after the end of the research project to measure serum iris and leptin levels. Data were analyzed using the t-test and Pearson correlation coefficient.
Results: The results of the present study showed that the levels of irisin did not decrease significantly after 8 weeks of training (P=0.14). Leptin also did not decrease significantly after 8 weeks of training (P>0.05). Pearson correlation coefficient did not show a significant relationship between irisin and leptin (P>0،05).
Conclusion: Based on research results, irisin levels did not decrease significantly after 8 weeks of training (P=0.14). The lack of a significant increase in irisin and a decrease in leptin showed that combined exercise can be useful for weight loss and fitness in overweight people.
https://daneshvarmed.shahed.ac.ir/article_2974_a1b9ac9aba48328eb210be0440e208dc.pdf
آیریزین
لپتین
تمرین ترکیبی
مردان دارای اضافه وزن
Irisin
Leptin
Combined exercise
Overweight men
per
دانشگاه شاهد
دانشور پزشکی
2716-9723
2716-9731
2020-11-08
28
4
23
34
10.22070/daneshmed.2020.2975
2975
Original Article
تاثیر هشت هفته تمرینات پرشدت تناوبی بر بیان ژن های PGC-1α و ERRα دربافت چربی زیرجلدی رت های نر ویستار
The effect of 8-week of high intensity interval training on PGC-1α and ERRα gene expression in subcutaneous adipose tissue of male Wistar rats
شادی فیاضی
shadi.fayyazi123@gmail.com
1
محمدرضا اسد
m_r_asad@yahoo.com
2
سعید نقیبی
sdnaghibi@gmail.com
3
محمد شریعت زاده
shariatzade221@yahoo.com
4
گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی، دانشگاه پیام نور، کرج، ایران
گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی، دانشگاه پیام نور، کرج، ایران
گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی، دانشگاه پیام نور، کرج، ایران
گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی، دانشگاه پیام نور، کرج، ایران
مقدمه و هدف: PGC-1α و ERRα با همکاری هم برای رونویسی ژنهای درگیر در متابولیسم انرژی عمل می کنند و در بیان و کنترل ژن های متابولیک نقش مهمی دارند. نقش تمرینات ورزشی بر بیان این دو ژن در بافت چربی کمتر شناخته شده است. لذا هدف پژوهش حاضر بررسی آثار تمرینات تناوبی با شدت بالا (HIIT) بر بیان ژن های PGC-1α و ERRα در بافت چربی زیرجلدی رت های نر ویستار بود.
مواد و روش ها: در مطالعه تجربی حاضر، تعداد 16 سر رت نر به دو گروه مساوی HIIT و کنترل تقسیم شدند. گروه HIIT به مدت ۸ هفته در برنامه های تمرینی شرکت کردند. گروه کنترل در هیچ برنامه تمرینی شرکت نکردند. پروتکل HIIT شامل ۴ مرحله دویدن در 4 دقیقه با شدت ۹۰ تا ۱۰۰ درصد VO2max و ۴ مرحله دویدن در 3 دقیقه در ۵۰ تا ۶۰ درصد VO2max بود. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، بافت چربی زیر جلدی برداشته شد. روش RT-PCR برای اندازه گیری بیان ژن ها استفاده گردید. تحلیل داده ها با آزمون t مستقل و u مان ویتنی در سطح معنا داری 05/0≥P انجام شد.
نتایج: در پروتکل HIIT در مقایسه با گروه کنترل، در بیان هردو ژن PGC-1α و ERRαافزایش معنی دار مشاهده شد (001/0≤ P).
نتیجهگیری: نتایج نشان داد که تمرینات HIIT اثربخشی زیادی در بیان ژن های درگیر در متابولیسم انرژی دارد و لذا پیشنهاد می شود این شیوه تمرینی مورد توجه بیشتری قرار گیرد.
Background and Objective: PGC-1α and ERRα work together to transcribe genes involved in energy metabolism and play an important role in the expression and control of metabolic genes. The role of exercise in the expression of these two genes in adipose tissue is less known. Therefore, this study aimed to investigate the effects of high intensity interval training (HIIT) on the expression of PGC-1α and ERRα genes in the subcutaneous adipose tissue of male Wistar rats.
Materials and Methods: In the experimental study, 16 male rats were divided into two equal groups of HIIT and control. HIIT group participated in training programs for 8 weeks. The control group did not participate in the training program. The HIIT protocol consisted of 4 stages of running in 4 minutes with intensity of 90 to 100% VO2max and 4 stages of running in 3 minutes in 50 to 60% of VO2max. 24 hours after the last training session, the subcutaneous adipose tissue was removed. The RT-PCR method was used to measure gene expression. Data analysis was performed with independent t-test and Mann-Whitney U at the significance level of P < 0.05.
Results: In the HIIT protocol, a significant increase was observed in the expression of both PGC-1α and ERRα genes in comparison with the control group (P < 0.001).
Conclusion: The results showed that HIIT training is very effective in expressing the genes involved in energy metabolism. Therefore, it is recommended that this training method be given more attention.
https://daneshvarmed.shahed.ac.ir/article_2975_e2f91a441848634dfaae12bc4407c7ea.pdf
بافت چربی زیر جلدی
تمرین تناوبی با شدت بالا
PGC-1α
ERRα
Subcutaneous adipose tissue
HIIT
PGC-1α
ERRα
per
دانشگاه شاهد
دانشور پزشکی
2716-9723
2716-9731
2020-11-08
28
4
35
45
10.22070/daneshmed.2020.2976
2976
Original Article
تأثیر آلفاتوکوفرول بر فعالیت تلومراز و القای پاسخهای تکثیری لنفوسیتها در افراد پیر و جوان
The effect of α-tocopherol on telomerase activity and induction of lymphocyte proliferative responses between young and elderly individuals
حمیده محمدطاهری
hamide.mtaheri1373@gmail.com
1
ستاره حقیقت
setareh_haghighat@yahoo.com
2
مهدی مهدوی
mahdavivac@gmail.com
3
گروه میکروبیولوژی، دانشکده علوم و فناوریهای نوین، واحد تهران پزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
گروه میکروبیولوژی، دانشکده علوم و فناوریهای نوین، واحد تهران پزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
مرکز تحقیقات واکسنهای نوترکیب دانشگاه تهران، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
مقدمه و هدف: پیری، یا سالخوردگی بیولوژیکی، فرآیند زوال و کاهش نیروی موجود زنده درگذر زمان است. ژنهای مختلفی در شروع و ادامه فرآیند پیری نقش دارند که از مهمترین آنها ژنهای مربوط به فعالیت تلومراز است. در این مطالعه برای اولین بار اثر دی آلفاتوکوفرول و PPD بر فعالیت تلومراز و القای پاسخهای تکثیری لنفوسیتهای افرادی که دچار پیری شدهاند در مقایسه با افراد جوان بررسیشده است.
مواد و روش ها: از ده فرد مسن در رنج سنی 80 تا 100 سال و ده فرد جوان در رنج سنی 20 تا 40 سال، ده سیسی خون گرفته شد و به کمک فایکول PBMC ها جدا و کشت داده شدند. بررسی تکثیر لنفوسیتی با استفاده از تست BRDU صورت گرفت. بیان ژنهای مربوط به تلومراز اکتیویتی به کمک Real-time PCR سنجش شد. نتایج با استفاده از آزمون one-way ANOVA آنالیز شدند.
نتایج: نتایج پاسخ های تکثیری در لنفوسیت های افراد پیر نسبت به افراد جوان افزایش معناداری را نشان داد. نتایج بررسی بیان ژن TERT نشان داد که تیمار با دی آلفاتوکوفرول منجر به افزایش بیان فعالیت تلومراز شده که نسبت به ژن β-actin اختلاف معناداری را نشان میدهد. همچنین در سلول های افراد جوان نسبت به سلول های افراد پیر فعالیت تلومراز افزایش بیشتری داشته است.
نتیجهگیری: نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که دی آلفاتوکوفرول با افزایش عملکرد تلومراز منجر به جوان شدن سلول های لنفوسیت های افراد پیر می شود اما به نظر می رسد اثر دی آلفاتوکوفرول در سلول های جوان بیشتر از سلول های پیر می باشد به عبارتی استفاده از دی آلفاتوکوفرول در جوانی اثر بیولوژیکی بیشتری بر روی لنفوسیت ها دارد.
Background and Objective: Aging or biological senescence is the process of deterioration and loss of living potent over time. Different genes are involved in initiating and continuing the aging process, the most important of which are telomerase activity genes. The present study was aimed to evaluate the effects of α-tocopherol and PPD on telomerase activity and the induction of proliferative lymphocyte responses in people with aging for the first time.
Materials and Methods: 10 cc heparinized blood was drawn from ten elderly individuals aged 80-100 years and ten young 20-40. Then, PBMCs were separated by using a ficoll solution and it was cultured. Lymphocyte proliferation was evaluated by BRDU assay. Gene expression of telomerase activity in treated cells with α-tocopherol and PPD were performed by Real-time PCR method. Data were analyzed by one-way ANOVA method.
Results: The results of proliferative lymphocyte responses of the elderly showed a significant increase compared to the young. The results of TERT gene expression showed that treatment with dialphatocopherol increased the expression of telomerase activity which showed a significant difference compared to β-actin gene. Also, BrdU assay indicated a relative increase in lymphocyte proliferation of the elderly compared with young people.
Conclusion: α-tocopherol showed an anti-aging effect by which lymphocyte activity increased in the elderly compared to the young.
https://daneshvarmed.shahed.ac.ir/article_2976_bdaead34fa8a5bd6aaa861a3b717b334.pdf
آلفاتوکوفرول
PPD
پیری
تلومراز
لنفوسیت
α-tocopherol
PPD
Aging
Telomerase
Lymphocyte
per
دانشگاه شاهد
دانشور پزشکی
2716-9723
2716-9731
2020-11-08
28
4
46
56
10.22070/daneshmed.2020.2977
2977
Original Article
مقایسه اثر تمرین هوازی و مقاومتی بر پپتید شبه گلوکاگن-1 و مقاومت به انسولین در زنان چاق مبتلا به دیابت نوع 2
Comparison of the effect of aerobic and resistance training on glucagon-like peptide-1 and insulin resistance in obese women with type 2 diabetes
سعیده طبیبی راد
stabibirad@yahoo.com
1
حسین عابدنطنزی
abednazari@gmail.com
2
حجت الله نیک بخت
3
فرشاد غزالیان
phdghazalian@gmail.com
4
ماندانا غلامی
gholami_man@yahoo.com
5
گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
هدف: هدف از انجام تحقیق حاضر مقایسه اثر تمرین هوازی و مقاومتی بر GLP-1 و مقاومت به انسولین در زنان چاق مبتلا به دیابت نوع 2 بود.
مواد و روش ها: 30 زن دیابتی 35-50 ساله عضو انجمن دیابتی شهرستان ساوه به شرط رعایت شرایط ورود و خروج به تحقیق بطور داوطلب به عنوان نمونه در تحقیق حاضر شرکت کرده و بطور تصادفی به سه گروه کنترل (10 نفر) و تمرین هوازی (10 نفر) و تمرین مقاومتی (10) تقسیم شدند. 24 ساعت قبل از شروع پروتکل تمرین، ویژگی های فردی و نمونه گیری خونی در پیشآزمون اندازه گیری شد. سپس گروه های تمرین هوازی و تمرین مقاومتی به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه 45 تا 60 دقیقه برنامه تمرینی مربوط به خود را انجام دادند. پس از گذشت 8 هفته و 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین مجدداً ویژگی های فردی و نمونه گیری خونی اندازه گیری شدند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه در سطح p<0.05 تحلیل شد.
نتایج: تحقیق حاضر نشان داد بین تأثیر دو روش تمرین بر مقاومت به انسولین تفاوت معنی داری وجود ندارد (P=0.922) اما بین تأثیر دو روش تمرین بر مقادیر GLP-1 تفاوت معنی داری وجود دارد (P=0.001).
نتیجهگیری: تمرینات هوازی و مقاومتی بتوانند با افزایش GLP-1 باعث کاهش اشتها و کنترل وزن در زنان چاق مبتلا به دیابت نوع دو شود. همچنین به نظر می رسد تمرین هوازی نسبت به تمرین مقاومتی تأثیر بیشتری دارد.
Objective: The purpose of this study was to compare the effects of aerobic and endurance training on GLP-1 and insulin resistance in obese women with type 2 diabetes.
Materials and Methods: Thirty diabetic women aged 35-50 years, members of Saveh Diabetes Association, voluntarily participated in the present study and randomly divided into three groups of control (n=10), aerobic exercise (n=10) and resistance training (n=10). 24 hours before the start of the exercise protocol, individual characteristics and blood sampling were measured in the pre-test. Then the aerobic and resistance training groups performed their own training program for eight weeks (3 sessions per week and each session lasted 45-60 minutes). After eight weeks and 24 hours after the last training session individual data and blood samples were measured and analyzed using one-way ANOVA at p<0.05.
Results: The present study showed no significant difference between the effects of the two training methods on insulin resistance (P=0.922), but there was a significant difference between the effects of the two training methods on GLP-1 values (P=0.001).
Conclusion: Aerobic and resistance training can decrease appetite and weight control in obese women with type 2 diabetes by increasing GLP-1. Aerobic training also seems to be more effective than resistance training.
https://daneshvarmed.shahed.ac.ir/article_2977_8d4f704b0a4ed0942d4db78ccd801940.pdf
تمرین هوازی
تمرین مقاومتی
زنان چاق
دیابت نوع دو
GLP-1
Aerobic training
Resistance training
Obese women
Type 2 Diabetes
GLP-1
per
دانشگاه شاهد
دانشور پزشکی
2716-9723
2716-9731
2020-11-08
28
4
57
68
10.22070/daneshmed.2020.2978
2978
Original Article
تشخیص پوسیدگی های بیندندانی به کمک روشهای پردازش تصویر در تصاویر رادیوگرافی نمونه جمعیت ایران
A study of image processing techniques application for detection of proximal caries in Iran
الهام علی قارداش
e.alighardash@sjau.ac.ir
1
سمیرا ساعتی
s.saati_dds@yahoo.com
2
عباس شکری
a.shokri@umsha.ac.ir
3
پیام امینی
payam.amini87@yahoo.com
4
حامد سالک عبدی
salek.0212@gmail.com
5
وحید پورامین
v.pouramin@sjau.ac.ir
6
رضا یزدی
r.yazdi87@gmail.com
7
گروه مهندسی کامپیوتر، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه سید جمالالدین اسدآبادی، اسدآباد، ایران
گروه رادیولوژی دهان فک و صورت، دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان، ایران
گروه رادیولوژی دهان فک و صورت، دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان، ایران
گروه آمار و اپیدمیولوژی، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران
گروه رادیولوژی دهان فک و صورت، دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان، ایران
گروه مهندسی کامپیوتر، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه سید جمالالدین اسدآبادی، اسدآباد، ایران
گروه مهندسی کامپیوتر، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران
مقدمه و هدف: با توجه به مشکلات مربوط به تشخیص پوسیدگی مینایی و ارزیابی عمق پوسیدگیهای بیندندانی، تشخیص این قبیل پوسیدگیها با دشواریهای زیادی همراه است. در این پژوهش روشی برای حل این مشکل با استفاده از تصاویر رادیوگرافی و راهکارهای پردازش تصویر ارائه شده است. هدف از این روش، شناسایی و قطعه بندی نواحی پوسیده دندانها به شکل خودکار است.
مواد و روش ها: به این منظور از تعدادی تصویر دندان خلفی انسانی مربوط به استان همدان در ایران با 158 سطح بیندندانی استفاده شده است. در این بخشها 60 پوسیدگی محدود به عاج، 31 پوسیدگی محدود به مینا، 11 پوسیدگی محدود به ناحیه اتصال مینا به عاج و ۵۶ سطح بدون پوسیدگی، مشاهده شدند. دندانها درون بلوکهای آکریلی آماده سازی شده قرار گرفته و تماسهای بیندندانی و اکلوزالی دندانها بازسازی شد. سپس تصویربرداری دیجیتال انجام شده و نتایج به عنوان ورودی روش پردازش تصویر پیشنهادی در نظر گرفته شده است. در این روش پس از پیش پردازش تصاویر، با اعمال عملگرهای ریخت شناسی و به کمک روش خوشه بندی میانگین K، پوسیدگیها به شکل خودکار تشخیص داده شده اند. نتایج و اطلاعات نهایی توسط نرمافزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج: میزان حساسیت روش پیشنهادی برای پوسیدگیهای عاجی۷/۸۶%، پوسیدگیهای مینایی۷/۶۷% و پوسیدگیهای محدود بهDEJ 6/63% اندازه گیری شد. در این مطالعه اختصاصیت روش پیشنهادی100%، حساسیت کلی 4/78% ،مثبت کاذب 0% ، منفی کاذب 6/21% و دقت روش 86% محاسبه شد.
نتیجهگیری: یافتههای مطالعه حاضر نشان میدهد که نرم افزار طراحی شده برای تشخیص پوسیدگی پروگزیمال از دقت تشخیصی قابل قبولی برخوردار است. در روش پیشنهادی، بر اساس مشاهدات با افزایش عمق پوسیدگی، حساسیت تشخیص افزایش مییابد؛ بنابراین، تشخیص پوسیدگی عاجی بهتر از پوسیدگی مینا و DEJ است.
Background and Objective: Diagnosis of enamel caries and evaluation of proximal caries depth are some of the main problems in caries detection. In this study, a new method based on image processing techniques proposed that applied to radiographic images. The purpose of this method was to automatically identify and segment decayed areas of the teeth.
Materials and Methods: For this study which was done in Hamedan province of Iran, several molar and pre-molar teeth images with 158 inter-proximal surfaces were selected. Sixty teeth with dentinal caries, 31 enamel restricted caries, 11 DEJ limited caries, and finally 56 surfaces without any caries were detected. The teeth were placed inside the prepared acrylic blocks, and the intra-proximal and occlusal contacts of the teeth were reconstructed. Then digital imaging was performed, and the results considered as the input of the proposed image processing method. In the proposed method, after preprocessing of images, by applying morphological operators, and with the help of the K-means clustering, caries were automatically detected. The final results and information were analyzed by SPSS software.
Results: The sensitivity of the proposed method was 86.7% for dentinal caries, 67.7% for enamel caries, and 63.6% of caries that limited to DEJ. The specificity was 100%, and the overall sensitivity reported as 78.4%. There was no false positive, the false negative and the accuracy of the method were 21.6% and 86% respectively.
Conclusions: The findings of the present study show that the software designed to detect proximal caries has acceptable diagnostic accuracy. In the proposed method, based on observations, the sensitivity of caries detection improves with an increase in depth of decay. Therefore, it qualifies better in detecting dentinal caries than enamel and DEJ caries.
https://daneshvarmed.shahed.ac.ir/article_2978_004c604b7bc9267bd91e37eeefa2887a.pdf
تصاویر رادیوگرافی
پردازش تصاویر دیجیتال
تشخیص پوسیدگی
روش میانگین K
X-ray imaging
digital image processing
caries detection
k-means clustering